هوش مصنوعی:
شاعر بیان می‌کند که چشم‌هایش خانه‌ای برای خیال‌های او بوده‌اند و آرزو می‌کند عمر طولانی داشته باشد، هرچند آن خانه (چشم‌ها) از بین رفته‌اند.
رده سنی:
15+
متن دارای مفاهیم عاشقانه و فلسفی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، درک عمیق‌تر از احساسات و تجربیات زندگی برای فهم کامل آن لازم است.
گزیدهٔ غزل ۲۱۷
چشمم که بود خانهٔ خیل خیال تو
عمرت دراز باد که آن خانه آب برد
عمرت دراز باد که آن خانه آب برد
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:گزیدهٔ غزل ۲۱۶ - غزلی که درپایان تصنیف قران السعدین سروده است
گوهر بعدی:گزیدهٔ غزل ۲۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
