تماشا حیف باشد بی رخ دوست
که جانان نبود و گزار بینم

بروی گل توان دیدن چمن را
چو گل نبود چه بینم ؟ خار بینم

روای رضوان تو دانی و بهشتت
مرا بگذار تا دیدار بینم

فرو گویم به چشمت قصهٔ خویش
اگر آن مست را هشیار بینم

چنین کافتاد خسرو در ره عشق
ره بیرون شدن دشوار بینم