هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر از یار خود با عناوین مختلفی مانند غار، عشق، نور، سور و غیره یاد می‌کند. شاعر یار خود را منبع همه چیز می‌داند و از او درخواست کمک و راهنمایی می‌کند. این شعر بیانگر عشق عمیق و وابستگی معنوی شاعر به یارش است.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عشقی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.

غزل شمارهٔ ۳۷

یارْ مرا، غارْ مرا، عشقِ جگَرخوار مرا
یارْ تویی، غارْ تویی، خواجه نِگَه‌دار مرا

نوحْ تویی، روحْ تویی، فاتِح و مَفْتوحْ تویی
سینۀ مَشروحْ تویی، بر دَرِ اسرار مرا

نورْ تویی، سورْ تویی، دولتِ مَنصورْ تویی
مُرغِ کُهِ طورْ تویی، خَسته به مِنْقار مرا

قطره تویی، بَحرْ تویی، لُطفْ تویی، قَهرْ تویی
قَندْ تویی، زَهرْ تویی، بیش مَیازار مرا

حُجرۀ خورشیدْ تویی، خانۀ ناهیدْ تویی
روضۀ اومیدْ تویی، راه دِهْ ای یار مرا

روزْ تویی، روزهْ تویی، حاصلِ دَریوزهْ تویی
آبْ تویی، کوزهْ تویی، آب دِهْ این‌بار مرا

دانهْ تویی، دامْ تویی، بادهْ تویی، جامْ تویی
پُختهْ تویی، خامْ تویی، خام بِمَگْذار مرا

این تَن اگر کَم تَنَدی، راهِ دِلَم کَم زَنَدی
راه شُدی تا نَبُدی، این همه گُفتار مرا
وزن: مفتعلن مفتعلن مفتعلن مفتعلن (رجز مثمن مطوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.