روی در کعبه ی این کاخ کبود آمده ایم
چون کواکب به طواف و به درود آمده ایم

در پناه علم سبز تو با چهره ی زرد
به تظلم ز بر چرخ کبود آمده ایم

تا که مشکین شود آفاق به انفاس نسیم
سینه ها مجمره ی عنبر و عود آمده ایم

پای این کاخ دل افروز همایون درگاه
چون فلک با سر تعظیم و سجود آمده ایم

پای بند سر زلفیم و پی دانه ی خال
چون کبوتر ز در و بام فرود آمده ایم

شاهدی نیست در آفاق به یک روئی ما
که به دل آینه ی غیب و شهود آمده ایم

بلبلانیم پر افشانده به گلزار جمال
وز بهار خط سبزت به سرود آمده ایم

سرمه ی عشق تو دیدیم و ز زهدان عدم
کورکورانه به دنیای وجود آمده ایم

شهریارا به طرب باش که از دولت عشق
فارغ از وسوسه ی بود و نبود آمده ایم

«شهریار (سید محمدحسین بهجت تبریزی)»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir