ماها تو سفر کردی و شب ماند و سیاهی
نه مرغ شب از ناله ی من خفت و نه ماهی

شد آه منت بدرقه ی راه و خطا شد
کز بعد مسافر نفرستند سیاهی

آهسته که تا کوکبه ی اشک دل افروز
سازم به قطار از عقب قافله راهی

آن لحظه که ریزم چو فلک از مژه کوکب
بیدار کسی نیست که گیرم به گواهی

چشمی به رهت دوخته ام باز که شاید
بازآئی و برهانیم از چشم به راهی

دل گرچه مدامم هوس خط تو دارد
لیک از تو خوشم با کرم گاه به گاهی

تقدیر الهی چو پی سوختن ماست
ما نیز بسازیم به تقدیر الهی

تا خواب عدم کی رسد ای عمر شنیدیم
افسانه ی این بی سر و ته قصه ی واهی

«شهریار (سید محمدحسین بهجت تبریزی)»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir