ای شده پیر و عاجز و فرتوت
مانده در کار خویشتن مبهوت

داده عمر عزیز خویش به باد
شده راضی ز عیش خویش به قوت

متردد میان جبر و قدر
غافل از عین عزت جبروت

ملکوت جهان نخست بدان
پس خبر ده ز مالک ملکوت

مگذر از حکم «آیةالکرسی»
سنگ بفگن چو یافتی یاقوت

آل موسی و آل هارون را
چون ز لاهوت دان جدا ناسوت

نشنیدی که چون نهان گردد
سر حق با سکینه در تابوت

جز سنایی که داند این حکمت
با چنین حکمت سخن مسکوت