هوش مصنوعی:
این شعر در سوگ فردی به نام محمدتقی سروده شده است که جوانمرگ شده و مانند گلی است که پیش از شکوفایی کامل از بین رفته است. شاعر از درد فراق و ناپایداری زندگی می‌گوید و از خواننده می‌خواهد که تاریخ مرگ او را به یاد بسپارد.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مفاهیم عمیق فلسفی درباره مرگ و ناپایداری زندگی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سال قابل درک نباشد. همچنین، پرداختن به موضوع مرگ و سوگ نیاز به بلوغ عاطفی دارد.
شمارهٔ ۲۰ - وله فی مرثیه
گلبرگ نو دمیدهٔ محمد تقی که بود
پاکیزه طینت و ملکی خوی و پاکزاد
در باغ دهر نشو و نمائی نیافته
از تند باد حادثه ناگاه شد به باد
در چشمه سار چشم زند دیدهٔ پدر
صد جوی خون ز هجر گل روی خود گشاد
ای همنشین اگر طلبند از تو هم‌دمان
تاریخ آن لطیف گل گلشن مراد
بلبل صفت برآر ز دل نالهٔ حزین
وان گه بگوی رفت چو برگ گلی به باد
پاکیزه طینت و ملکی خوی و پاکزاد
در باغ دهر نشو و نمائی نیافته
از تند باد حادثه ناگاه شد به باد
در چشمه سار چشم زند دیدهٔ پدر
صد جوی خون ز هجر گل روی خود گشاد
ای همنشین اگر طلبند از تو هم‌دمان
تاریخ آن لطیف گل گلشن مراد
بلبل صفت برآر ز دل نالهٔ حزین
وان گه بگوی رفت چو برگ گلی به باد
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۱ - وله ایضا
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
