هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در ستایش بخشندگی و سخاوت یک فرد بزرگوار سروده شده است. شاعر از او به عنوان کسی یاد می‌کند که مانند حاتم طایی در بخشش معروف است و با توجه و لطف خود، دل‌های ویران را آباد می‌کند. همچنین، شاعر اشاره می‌کند که این فرد با وجود بخشندگی‌های فراوان، در حق دوستانش گاهی تغافل می‌کند، اما در نهایت، خدمات او را با بخشش‌های نیکو جبران می‌نماید.
رده سنی:
15+
این متن یک شعر کلاسیک است که دارای مفاهیم عمیق اخلاقی و ادبی است. درک کامل آن نیاز به آشنایی با اصطلاحات و تشبیهات ادبی دارد که معمولاً برای نوجوانان و بزرگسالان قابل درک است. همچنین، موضوع بخشندگی و فضیلت‌های اخلاقی می‌تواند برای این گروه سنی الهام‌بخش باشد.
شمارهٔ ۱۱۲ - وله ایضا
ای نمایان سهیل اوج وجود
کافتاب سپهر ایجادی
وی همایون نگین خاتم جود
که چو حاتم به بذل معتادی
دل ویران هرکه بود نهاد
ز التفات تو رو به آبادی
در ترازوی جود سنگ سبک
بهر هیچ آفریده ننهادی
لیک نوبت به دوستان چو رسید
تو به راه تغافل افتادی
وه چه گفتم تو حاتم ید جود
از کرام داد حاتمی دادی
آشکارا اگر چه بر رخ ما
در احسان خویش بگشادی
خدمت چند روزهٔ ما را
دستمزد نکو فرستادی
کافتاب سپهر ایجادی
وی همایون نگین خاتم جود
که چو حاتم به بذل معتادی
دل ویران هرکه بود نهاد
ز التفات تو رو به آبادی
در ترازوی جود سنگ سبک
بهر هیچ آفریده ننهادی
لیک نوبت به دوستان چو رسید
تو به راه تغافل افتادی
وه چه گفتم تو حاتم ید جود
از کرام داد حاتمی دادی
آشکارا اگر چه بر رخ ما
در احسان خویش بگشادی
خدمت چند روزهٔ ما را
دستمزد نکو فرستادی
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱۱ - وله ایضا
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۳ - وله ایضا
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
