هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی و عاشقانه است که در آن شاعر از عشق و وابستگی شدید به معشوق سخن می‌گوید. او از دنیا و مادیات دوری کرده و تنها به معشوق خود می‌اندیشد. شاعر از حالات روحی و احساسات خود در این مسیر عرفانی و عاشقانه سخن می‌گوید و از رهایی از تعلقات دنیوی و رسیدن به آرامش درونی صحبت می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۱۶۲
تو مرا جان و جهانی چه کُنم جان و جهان را؟
تو مرا گنجِ رَوانی چه کُنم سود و زیان را؟
نَفَسی یارِ شرابَم نَفَسی یارِ کَبابَم
چو درین دورْ خَرابَم چه کُنم دورِ زمان را؟
زِ همه خَلْق رَمیدَم زِ همه باز رَهیدَم
نه نَهانَم نه پدیدم چه کُنم کَوْن و مکان را؟
زِ وصالِ تو خُمارَم سَرِ مَخْلوق ندارم
چو تو را صید و شکارم چه کُنم تیر و کَمان را؟
چو من اَنْدَر تَکِ جویَم چه رَوَم آب چه جویَم؟
چه توان گفت؟ چه گویم؟ صِفَت این جویِ رَوان را؟
چو نَهادم سَرِ هستی چه کَشَم بارِ کُهی را؟
چو مرا گُرگْ شَبان شُد چه کَشَم نازِ شَبان را؟
چه خوشی عشق چه مَستی چو قَدَح بر کَفِ دَستی
خُنُک آن جا که نِشَستی خُنُک آن دیدهٔ جان را
زِ تو هر ذَرّه جهانی زِ تو هر قطره چو جانی
چو زِ تو یافت نشانی چه کُند نام و نشان را؟
جِهَتِ گوهرِ فایِق به تَکِ بَحرِ حَقایِق
چو به سَر باید رَفتن چه کُنم پایِ دَوان را؟
به سِلاحِ اَحَدی تو رَهِ ما را بِزَدی تو
همه رَختَم سِتَدی تو چه دَهَم باجْ سِتان را؟
زِ شُعاعِ مَهِ تابان زِ خَمِ طـُرّهٔ پیچان
دلِ من شُد سَبُک ای جان بِدِه آن رَطْلِ گِران را
مَنِگَر رنج و بَلا را بِنِگَر عشق و وَلا را
مَنِگَر جور و جَفا را بِنِگَر صد نِگَران را
غَم را لُطْف لَقَب کُن زِ غَم و دَرد طَرَب کُن
هم ازین خوب طَلَب کُن فَرَج و اَمن و اَمان را
بِطَلَب اَمن و اَمان را بِگُزین گوشه گِران را
بِشِنو راهْ دِهان را مَگُشا راهِ دَهان را
تو مرا گنجِ رَوانی چه کُنم سود و زیان را؟
نَفَسی یارِ شرابَم نَفَسی یارِ کَبابَم
چو درین دورْ خَرابَم چه کُنم دورِ زمان را؟
زِ همه خَلْق رَمیدَم زِ همه باز رَهیدَم
نه نَهانَم نه پدیدم چه کُنم کَوْن و مکان را؟
زِ وصالِ تو خُمارَم سَرِ مَخْلوق ندارم
چو تو را صید و شکارم چه کُنم تیر و کَمان را؟
چو من اَنْدَر تَکِ جویَم چه رَوَم آب چه جویَم؟
چه توان گفت؟ چه گویم؟ صِفَت این جویِ رَوان را؟
چو نَهادم سَرِ هستی چه کَشَم بارِ کُهی را؟
چو مرا گُرگْ شَبان شُد چه کَشَم نازِ شَبان را؟
چه خوشی عشق چه مَستی چو قَدَح بر کَفِ دَستی
خُنُک آن جا که نِشَستی خُنُک آن دیدهٔ جان را
زِ تو هر ذَرّه جهانی زِ تو هر قطره چو جانی
چو زِ تو یافت نشانی چه کُند نام و نشان را؟
جِهَتِ گوهرِ فایِق به تَکِ بَحرِ حَقایِق
چو به سَر باید رَفتن چه کُنم پایِ دَوان را؟
به سِلاحِ اَحَدی تو رَهِ ما را بِزَدی تو
همه رَختَم سِتَدی تو چه دَهَم باجْ سِتان را؟
زِ شُعاعِ مَهِ تابان زِ خَمِ طـُرّهٔ پیچان
دلِ من شُد سَبُک ای جان بِدِه آن رَطْلِ گِران را
مَنِگَر رنج و بَلا را بِنِگَر عشق و وَلا را
مَنِگَر جور و جَفا را بِنِگَر صد نِگَران را
غَم را لُطْف لَقَب کُن زِ غَم و دَرد طَرَب کُن
هم ازین خوب طَلَب کُن فَرَج و اَمن و اَمان را
بِطَلَب اَمن و اَمان را بِگُزین گوشه گِران را
بِشِنو راهْ دِهان را مَگُشا راهِ دَهان را
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن (رمل مثمن مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۴
۱۳۰۶
حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۶۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۶۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
