۳۲۲ بار خوانده شده

شمارهٔ ۲۴۲

آرزو بود نعمتم لیکن
از خسان ز من نپذرفتم

بیش می‌خواستم زمانه نداد
کم همی داد من نپذرفتم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۴۱ - در مدح اقضی‌القضاة علی و آمدن به عیادت خاقانی
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۴۳ - در مرثیهٔ رشید الدین فرزند خود
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.