هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی و عاشقانه است که در آن شاعر از عشق و حضور معشوق در دل خود سخن می‌گوید. او معشوق را به عنوان منبع نور و روشنایی در زندگی خود می‌ستاید و از او می‌خواهد که به خانه دلش وارد شود.
رده سنی:
15+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان زیر 15 سال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم انتزاعی نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد که معمولاً در سنین بالاتر وجود دارد.
غزل شمارهٔ ۲۰۹
ای دَرِ ما را زده، شمعِ سَرایی دَرآ
خانهٔ دل آنِ توست، خانه خدایی دَرآ
خانه زِ تو تافته ست، روشنی یی یافته‌ست
ای دل وجانْ جای تو، ای تو کجایی دَرآ
ای صَنَمِ خانگی، مایهٔ دیوانگی
ای همه خوبی تو را، پس تو کِرایی دَرآ
خانهٔ دل آنِ توست، خانه خدایی دَرآ
خانه زِ تو تافته ست، روشنی یی یافته‌ست
ای دل وجانْ جای تو، ای تو کجایی دَرآ
ای صَنَمِ خانگی، مایهٔ دیوانگی
ای همه خوبی تو را، پس تو کِرایی دَرآ
وزن: مفتعلن فاعلن مفتعلن فاعلن (منسرح مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۰۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۱۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
