هوش مصنوعی:
این متن شعری است که به پرسش‌های فلسفی درباره‌ی منشأ غم و شادی، جایگاه انسان در جهان، و رابطه‌ی او با هستی می‌پردازد. شاعر از خود و دیگران سوال می‌کند که از کجا آمده‌اند و چرا در این جهان گرفتار شده‌اند. او به مفاهیمی مانند عقل، وهم، گمان، و مرگ اشاره می‌کند و از خواننده می‌خواهد به عمق وجود خود و جهان اطرافش بیندیشد.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند مرگ و هستی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده یا سنگین باشد.
غزل شمارهٔ ۲۱۵
من از کجا غَم و شادیِ این جهان زِ کجا
من از کجاغَمِ باران و ناودان زِ کجا
چرا به عالَمِ اصلیّ خویش وانَرَوَم؟
دل از کجا و تماشایِ خاکْدان زِ کجا
چو خَر ندارم و خَربَنده نیستم ای جان
من از کجا غَمِ پالان و کودْبان زِ کجا
هزارساله گُذشتی زِ عقل و وَهْم و گُمان
تو از کجا و فُشاراتِ بَدگُمان زِ کجا
تو مُرغِ چارپَری تا بر آسْمان پَرّی
تو از کجا و رَهِ بام و نَردْبان زِ کجا
کسی تو را و تو کَس را به بُز نمی‌گیری
تو از کجا و هیاهایِ هر شَبان زِ کجا
هزار نَعْره زِ بالایِ آسْمان آمد
تو تَن زَنیّ و نَجویی که این فَغان زِ کجا؟
چو آدمی به یکی مار شُد بُرون زِ بهشت
میان کَزْدُم و مارانْ تو را اَمان زِ کجا؟
دِلا دِلا به سَرِرشته شو مَثَل بِشِنو
که آسْمان زِ کجایَست و ریسْمان زِ کجا
شرابِ خام بیار و به پُختگان دَردِهْ
من از کجا غَمِ هر خام قَلْتَبان زِ کجا
شرابخانه دَرآ و دَر از درون دَربَند
تو از کجا و بَد و نیکِ مردمان زِ کجا
طَمَع مَدار که عُمرِ تو را کَران باشد
صِفاتِ حَقّی و حَق را حَد و کَران زِ کجا
اَجَل قَفَص شِکَنَد مُرغ را نیازارَد
اَجَل کجا و پَرِ مُرغِ جاودان زِ کجا
خَموش باش که گفتی بَسیّ و کَس نَشِنید
که این دُهُل زِ چه بام است و این بیان زِ کجا
من از کجاغَمِ باران و ناودان زِ کجا
چرا به عالَمِ اصلیّ خویش وانَرَوَم؟
دل از کجا و تماشایِ خاکْدان زِ کجا
چو خَر ندارم و خَربَنده نیستم ای جان
من از کجا غَمِ پالان و کودْبان زِ کجا
هزارساله گُذشتی زِ عقل و وَهْم و گُمان
تو از کجا و فُشاراتِ بَدگُمان زِ کجا
تو مُرغِ چارپَری تا بر آسْمان پَرّی
تو از کجا و رَهِ بام و نَردْبان زِ کجا
کسی تو را و تو کَس را به بُز نمی‌گیری
تو از کجا و هیاهایِ هر شَبان زِ کجا
هزار نَعْره زِ بالایِ آسْمان آمد
تو تَن زَنیّ و نَجویی که این فَغان زِ کجا؟
چو آدمی به یکی مار شُد بُرون زِ بهشت
میان کَزْدُم و مارانْ تو را اَمان زِ کجا؟
دِلا دِلا به سَرِرشته شو مَثَل بِشِنو
که آسْمان زِ کجایَست و ریسْمان زِ کجا
شرابِ خام بیار و به پُختگان دَردِهْ
من از کجا غَمِ هر خام قَلْتَبان زِ کجا
شرابخانه دَرآ و دَر از درون دَربَند
تو از کجا و بَد و نیکِ مردمان زِ کجا
طَمَع مَدار که عُمرِ تو را کَران باشد
صِفاتِ حَقّی و حَق را حَد و کَران زِ کجا
اَجَل قَفَص شِکَنَد مُرغ را نیازارَد
اَجَل کجا و پَرِ مُرغِ جاودان زِ کجا
خَموش باش که گفتی بَسیّ و کَس نَشِنید
که این دُهُل زِ چه بام است و این بیان زِ کجا
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۱۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۱۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
