هوش مصنوعی:
این متن بیانگر احساس شاعر درباره سخنان نگفته و ناشنیده‌ای است که در دل باقی مانده‌اند. او اشاره می‌کند که برخی سخنان ارزشمندش به دلیل عدم درخواست دیگران، ناگفته مانده‌اند و برخی دیگر مانند گوهری در صدف پنهان شده‌اند. شاعر این حق را برای خود قائل است که برخی از این گوهرها را نزد خود نگه دارد.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق احساسی و فلسفی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه کافی نیاز دارد. نوجوانان و بزرگسالان بهتر می‌توانند با این مضامین ارتباط برقرار کنند.
شمارهٔ ۱۹۹
بسا سخن که مرا بود وان نگفته بماند
ز من نخواست کس آنرا و آن نهفته بماند
سخن که گفته بود همچو در سفته بود
مرا رواست گر این در من نسفته بماند
ز من نخواست کس آنرا و آن نهفته بماند
سخن که گفته بود همچو در سفته بود
مرا رواست گر این در من نسفته بماند
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۹۸ - مدح قاضی حمیدالدین
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۰۰ - شکایت از دهر
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
