چه شُدی گَر تو هَمچو من، شُدی‌یی عاشق ای فَتا؟
همه روز اَنْدَران جُنون، همه شب اَنْدَرین بُکا

زِ دو چَشمَت خیالِ او، نشُدی یک دَمی نَهان
که دو صد نور می‌رَسَدْ به دو دیده، از آن لِقا

زِ رَفیقان گُسَستی‌یی، زِ جهان دست شُستی‌یی
که مُجَرَّد شُدم زِ خود، که مُسَلَّم شُدم تو را

چو بَرین خَلْق می‌تَنَم، مَثَلِ آب و روغَنَم
زِ بُرونیم مُتَّصِل به دَرونه زِ هم جُدا

زِ هَوَس‌ها گُذشتی‌یی، به جُنون بَسته گشتی‌یی
نه جُنونی ز ِخَلْط و خون، که طَبیبَش دَهَد دَوا

که طَبیبان اگر دَمی، بِچَشَندی ازین غَمی
بِجَهَندی زِ بَندِ خود، بِدَرندی کتاب‌ها

هَله زین جُمله دَرگُذر، بِطَلَب مَعدنِ شِکَر
که شوی مَحوِ آن شِکَر، چو لَبَن در زُلوبیا

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir