هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که از نور و روشنایی، عشق و ایمان، و خدمت به مولانا سخن می‌گوید. شاعر از عشق به عنوان نیرویی که انسان را به سوی معنویت و درک حقیقت هدایت می‌کند، یاد می‌کند و از خدمت به مولانا به عنوان راهی برای رهایی از رنج‌ها و رسیدن به آرامش نام می‌برد.
رده سنی: 18+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۲۶۷

قَدْ اَشْرَقَتِ الدُّنْیا مِنْ نُورِ حُمَیّانا
اَلْبَدْرُ غَدا ساقی وَ الْکَأْسُ ثُرَیّانا

اَلصَّبْوَهُ اِیمانی وَ الْخَلْوَةُ بُسْتانی
وَ الْمَشْجَرُ نَدْمانی وَ الْوَرْدُ مُحَیّانا

مَنْ کانَ لَهُ عِشْقٌ فَالْمَجْلِسُ مَثْواهُ
مَنْ کانَ لَهُ عَقْلٌ اِیّاهُ وَ اِیّانا

مَنْ ضاقَ بِهَ دارٌ اَوْ اَعْطَشَهُ نارٌ
تَهْدیهِ اِلیٰ عَیْنٍ یَسْتَرْجِعُ رَیّانا

مَنْ لَیْسَ لَهُ عَیْنٌ یَسْتَبْصِرُ عَنْ غَیْبٍ
فَلْیَأْتِ عَلیٰ شَوَقٍ فی خِدْمَةِ مَوْلانا

یا دَهْرُ سِویٰ صَدْرٍ شَمْسِ الْحَقِ تَبْریزٍ
هَلْ اَبْصَرَ فی الدُّنْیا اِنْسانُکَ اِنْسانا

طُوبیٰ لَکَ یا مَهْدی قَدْ ذُبْتَ مِنَ الْجُهْدِ
اَعْرَضْتَ عَنِ الصُّورَةِ کَی تُدْرِکَ مَعْنانا

مَنْ کانَ لَهُ هَمٌّ یُفْنیهِ وَ یُرْدیهِ
فَلْیَشْرَبْ وَ لْیَسْکَرْ مِنْ قَهْوَةِ مَوْلانا
وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (هزج مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۶۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۶۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.