هوش مصنوعی: این متن شعری است که در آن شاعر از زیبایی‌های طبیعت، شراب، و دوستی سخن می‌گوید. او از لحظات خوشی که در کنار دوستان و با نوشیدن شراب صاف و خالص سپری می‌شود، یاد می‌کند و به عشق و وفاداری به معشوق اشاره می‌کند. شاعر همچنین از زیبایی و جمال معشوق و محافظت او از بلایا و مرگ سخن می‌گوید و در پایان، از خداوند می‌خواهد که زمینی را که معشوق بر آن قدم می‌گذارد، سیراب کند.
رده سنی: 18+ این متن شامل مفاهیمی مانند شراب و عشق است که ممکن است برای مخاطبان زیر 18 سال مناسب نباشد. همچنین، درک کامل مفاهیم عمیق و عاطفی شعر ممکن است نیاز به بلوغ فکری و تجربه بیشتری داشته باشد.

غزل شمارهٔ ۲۶۹

تَعالَوْا بِنا نَصْفُوا نُخَلّی التَّدْلُلا
وَ مِنْ لَحْظِکُمْ نُجْلِی الْفُوادَ مِنَ الْجِلا

نَعُودُ اِلی صَفْوِ الرَّحیقِ بِمَجْلِسٍ
تُدارُو بِنَا الکاساتُ تَتْلُو عَلَی الْوِلا

رَحِیقاَ رَقیقاً صافِیاً مُتَلالا
فَنَخْلوا بِها یَوْماً وَ یَوْماً عَلَی الْمَلا

شَراباً اِذا ما یَنْشُرُ الرِّیحُ طیْبَها
تَحِنُّ اِلَیْهَا الْوَحْشُ مِنْ جانِبِ الْفَلا

خَوابِی الْحُمَیْرا اِفْتَحُوها لِعِشْرَةٍ
بِمِفْتاحِ لُقْیاکُمْ لِیَرْخُصَ ما غَلا

یُتابِعُ سُکْرُ الرّاحِ سُکْرَ لِقائِکُمْ
فَیَسْکَرَ مَنْ یَهْوی وَ یَفْنیَ مَنْ قَلا

اُنا شِدُکُمْ بِاللّهِ تَعْفُوْنِ اِنَّنی
لَقَدْ ذُبْتُ بِالْاَشْواقِ وَ الْحُبِّ وَ الْوَلا

لِمَولی تَری فی حُسْنِهِ وَ جَمالِهِ
اَماناً مِنَ الافاتِ وَالمَوْتِ وَالبَلا

سَقَی اللّهُ اَرْضاً شَمْسُ دِینٍ یَدُوسُها
کَلَا اللّهُ تَبْریزاً بِاَحْسَنِ ما کَلا
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۶۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۷۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.