۳۳۶ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۲۷۰

اَفْدی قَمَرًا لاحَ عَلَیْنا و تَلالا
ما اَحْسَنَهُ رَبِّ تَبارَکْ و تَعالیٰ

قَدْ حَلَّ بِرُوحی فَتَضاعَفْتُ حَیاةً
وَ الْیَوْمَ نَأیٰ عَنّیَ عِزًّا وَ جَلالا

اَدْعُوهُ سِرارًا وَ اُنادیهِ جِهارًا
اَنْ اَبْدَلَنی الصَّبْوَةَ طَیْفًا وَ خَیالا

لَوْ قَطَّعَنی دَهْری لا زِلْتُ اُنادی
کَیْ تَخْتَرِقَ الْحُجْبُ وَ یُرْوینَ وِصالا

لا مَلَّ مِنَ الْعِشْقِ وَ لَوْ مَرَّ قُرُونٌ
حاشاهُ مَلالاً بِیَ حاشایَ مَلالا

اَلْعاشِقُ حُوتٌ وَ هَوَی الْعِشْقِ کَبَحْرٍ
هَلْ مَلَّ اِذا ما سَکَنَ الْحُوتُ زُلالا؟
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۶۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۷۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.