هوش مصنوعی:
این شعر از مولوی بیانگر این است که طبیعت (گل) با بخشش خود، موهبت‌هایش را عرضه می‌کند و انسان باید قدردان این نعمت‌ها باشد. همچنین اشاره می‌کند که اگر انسان به جایگاه واقعی خود پی ببرد، تمام تعلقات و زرق و برق دنیوی را فدا خواهد کرد.
رده سنی:
14+
مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی این شعر برای درک و لذت بردن، نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد که معمولاً از سنین نوجوانی به بعد در افراد شکل می‌گیرد.
رباعی شمارهٔ ۲۶۷
گل روز دو عرض می‌دهد مایهٔ خویش
زنهار میفکن تو بر آن سایهٔ خویش
او خود چو ببیند پس از آن پایهٔ خویش
در پای تو ریزد همه پیرایهٔ خویش
زنهار میفکن تو بر آن سایهٔ خویش
او خود چو ببیند پس از آن پایهٔ خویش
در پای تو ریزد همه پیرایهٔ خویش
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:رباعی شمارهٔ ۲۶۶
گوهر بعدی:رباعی شمارهٔ ۲۶۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
