هوش مصنوعی:
شاعر در این متن از احساسات عمیق و عرفانی خود سخن می‌گوید. او از بوی عشق و شور و گفت‌وگو در جهان صحبت می‌کند و به دنبال درک عمیق‌تری از عشق و هستی است. شاعر از محدودیت‌های فکر و بیان خود آگاه است و احساس می‌کند که بیان این احساسات به سختی ممکن است. او به دنبال درک حقیقت عشق و هستی است و از رسوایی و ناتوانی در بیان این احساسات سخن می‌گوید.
رده سنی:
18+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم پیچیده‌ی عرفانی ممکن است برای خوانندگان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۳۵۴
زِ میخانه دِگَربار این چه بوی است؟
دِگَربار این چه شور و گفت و گوی است؟
جهان بِگْرفت اَرْواحِ مُجَرَّد
زمین و آسْمانْ پُر های و هوی است
بیا ای عشقْ این میْ از چه خُمّ است؟
اشارت کُن خَرابات از چه سوی است؟
چه می‌گویم؟ اشارت چیست؟ کین‌جا
نَگُنجَد فِکْرَتی کان هَمچو موی است
نیاید در نَظَر آن سِرِّ یک‌تو
که در فِکْر آنچه آید چارتوی است
چو زَانْدیشه به گفت آید، چه گویم؟
که خانه کَنده و رُسوایِ کوی است
زِ رُسوایی به بَحرِ دل رَوَد باز
که دلْ بَحر است و گفتن‌ها چو جوی است
خَزینه‌دارِ گوهرْ بَحرِ بَدخوست
که آبِ جو و چَه، تَنْ جامه‌شوی است
دِگَربار این چه شور و گفت و گوی است؟
جهان بِگْرفت اَرْواحِ مُجَرَّد
زمین و آسْمانْ پُر های و هوی است
بیا ای عشقْ این میْ از چه خُمّ است؟
اشارت کُن خَرابات از چه سوی است؟
چه می‌گویم؟ اشارت چیست؟ کین‌جا
نَگُنجَد فِکْرَتی کان هَمچو موی است
نیاید در نَظَر آن سِرِّ یک‌تو
که در فِکْر آنچه آید چارتوی است
چو زَانْدیشه به گفت آید، چه گویم؟
که خانه کَنده و رُسوایِ کوی است
زِ رُسوایی به بَحرِ دل رَوَد باز
که دلْ بَحر است و گفتن‌ها چو جوی است
خَزینه‌دارِ گوهرْ بَحرِ بَدخوست
که آبِ جو و چَه، تَنْ جامه‌شوی است
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۵۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۵۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
