هوش مصنوعی: این متن شعری است که به زیبایی‌های طبیعت، عشق و معنویت می‌پردازد. شاعر از خدمت به معشوق، زیبایی‌های طبیعت مانند گل‌ها و سروها، و تجلی رحمت الهی سخن می‌گوید. همچنین، به تفاوت بین عشق حقیقی و عشق سطحی اشاره می‌کند و از لذت سکوت و گفتار در جای مناسب صحبت می‌کند.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات و استعارات موجود در شعر نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه برای درک کامل دارند.

غزل شمارهٔ ۴۱۴

روز و شب خِدمَتِ تو، بی‌سَر و بی‌پا چه خوش است
در شِکرخانهٔ تو مُرغِ شِکَرخا چه خوش است

بر سَرِ غُنچهُ بَسته که نَهان می‌خَندَد
سایهٔ سَروِ خوشِ نادره بالا چه خوش است

زاغ اگر عاشقِ سَرگینِ خَر آمد، گو باش
بُلبُلان را به چَمَن با گُلِ رَعْنا چه خوش است

بانگِ سُرنایْ چه گَر مونِسِ غمگینان است
از دَمِ روحِ نَفَخْنا، دلِ سُرنا چه خوش است

گَر چه شب بازرَهد خَلْق زِ اندیشه به خواب
در رُخِ شَمسِ ضُحی دیدهٔ بینا چه خوش است

بُت پَرَستانه تو را پایْ فرورفت به گِل
تو چه دانی که بَرین گُنبَدِ مینا چه خوش است؟

چون تَجلّی بُوَد از رَحْمَتِ حَق موسی را
زان شِکَرریزِ لِقا، سینهٔ سینا چه خوش است

کُه صَدا دارد و در کانْ زَرِ صامِت هم هست
گَه خَمُش بودن و گَه گفتِ مُواسا چه خوش است
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۱۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۱۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.