هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر از عشق الهی و پاکی روح سخن می‌گوید. او عشق را به عنوان نیرویی توصیف می‌کند که از پاکی و روح سرچشمه می‌گیرد و انسان را به سوی کمال و ابدیت هدایت می‌کند. شاعر از اهمیت صبر و استقامت در راه عشق و دوری از مادیات و زشتی‌های دنیوی سخن می‌گوید. همچنین، او از نقش قلم و لوح در انتقال مفاهیم عرفانی و معنوی قدردانی می‌کند.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۶۰۱

آن عشق که از پاکی از روحْ حَشَم دارد
بِشْنو که چه می‌گوید بِنْگَر که چه دَم دارد

گَر جسمْ تُنُک دارد جانِ تو سَبُک دارد
هر چند که صد لشکر در کَتْمِ عَدَم دارد

گر مانده‌یی در گِل روی آرْ به صاحِبْ دل
کو مُلْکِ اَبَد بَخشَد کو تاجِ قِدَم دارد

ای دل که جهان دیدی بسیار بِگَردیدی
بِنْمایْ کِه را دیدی کَزْ عشقْ رَقَم دارد؟

ای مَرکَبِ خود کُشته وِیْ گِردِ جهان گشته
بازآی به خورشیدی کَزْ سینه کَرَم دارد

آن سینه و چون سینه صیقل دِهِ آیینه
آن سینه که اَنْدَر خود صد باغِ اِرَم دارد

این عشق هَمی‌گوید کان کَس که مرا جویَد
شَرطی‌ست که همچون زَر در کوره قَدَم دارد

من سیم تَنی خواهم من هَمچو مَنی خواهم
بیزارم از آن زشتی کو سیم و دِرَم دارد

اَلْقابِ صَلاحُ الدّین بر لوحْ چو پیدا شُد
اِنْصاف بَسی مِنَّت بر لوح و قَلَم دارد
وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (هزج مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۰۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۰۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.