هوش مصنوعی:
این متن شعری است که به زیبایی ماه و تأثیر آن بر احساسات انسان می‌پردازد. شاعر از ماه به عنوان نمادی از زیبایی و رمز و راز یاد می‌کند و تأثیر آن را بر دل دیوانه و احساسات درونی انسان توصیف می‌کند. همچنین، شاعر از غم و دشمنی سخن می‌گوید و به دنبال راهی برای رهایی از آن است.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق و احساسی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد که معمولاً در سنین بالاتر یافت می‌شود.
غزل شمارهٔ ۶۲۵
گَر ماهِ شب اَفْروزان روپوش رَوا دارد
گیرم که بِپوشَد رو بو را چه دَوا دارد؟
گر نیز بِپوشَد رو وَرْ نیز بِبَرَّد بو
از خُنْبِشِ رُوحانی صد گونه گُوا دارد
آن مَهْ چو گُریزانه آید سِپَسِ خانه
لیکِن دلِ دیوانه صد گونه دَغا دارد
غَم گر چه بُوَد دشمن گوید سِرِ او با من
با مُرغِ دِلَم گوید کو دامْ کجا دارد؟
گیرم که بِپوشَد رو بو را چه دَوا دارد؟
گر نیز بِپوشَد رو وَرْ نیز بِبَرَّد بو
از خُنْبِشِ رُوحانی صد گونه گُوا دارد
آن مَهْ چو گُریزانه آید سِپَسِ خانه
لیکِن دلِ دیوانه صد گونه دَغا دارد
غَم گر چه بُوَد دشمن گوید سِرِ او با من
با مُرغِ دِلَم گوید کو دامْ کجا دارد؟
وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (هزج مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۲۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۲۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
