در کویِ خَراباتْ مرا عشقْ کَشان کرد
آن دِلْبَرِ عَیّارْ مرا دید نشان کرد

من در پِیِ آن دِلْبَرِ عَیّار بِرَفتم
او رویِ خود آن لحظه زِ من باز نَهان کرد

من در عَجَب افتادم از آن قُطبِ یگانه
کَزْ یک نَظَرش جُمله وجودَمْ همه جان کرد

ناگاه یک آهو بُد و صد رَنگ عِیان شُد
کَزْ تابشِ حُسنَش مَهْ و خورشید فَغان کرد

آن آهویِ خوش نافْ به تبریز رَوان گشت
بغدادِ جهان را به بَصیرت هَمَدان کرد

آن کَس که وِرا کرد به تَقلید سُجودی
فَرخُنده و بُگْزیده و مَحبوبِ زمان کرد

آن‌ها که بِگُفتند که ما کامِل و فَردیم
سَرگشته و سودایی و رُسوایِ جهان کرد

سُلطانِ عَرَفْناکْ بُدَش مَحْرَمِ اسرار
تا سِرِّ تَجَلّیِّ اَزَل جُمله بیان کرد

شَمسُ الْحَقِ تبریز چو بُگْشاد پَرِ عشق
جِبْریلِ امین را زِ پِیِ خویش دَوان کرد