هوش مصنوعی: این متن درباره ارزش هنر، بخشش و کمک به دیگران است. شاعر از بی‌چارگی کسانی می‌گوید که از نعمت‌های زندگی محروم هستند و تأکید می‌کند که باید به آن‌ها کمک کرد. همچنین، اشاره می‌کند که برخی افراد از تأثیر دعا و بخشش بی‌خبرند و تنها خداوند است که می‌تواند مشکلات را حل کند.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق اخلاقی و معنوی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. نوجوانان و بزرگسالان بهتر می‌توانند با مفاهیم بخشش، هنر و نقش خداوند در زندگی ارتباط برقرار کنند.

غزل شمارهٔ ۶۹۶

بیچاره کسی که زَرْ ندارد
وَزْ مَعْدنِ زَر خَبَر ندارد

بیچاره دلی که مانْد بی‌تو
طوطی‌ست ولی شِکَر ندارد

دارد هُنر و هزار دولَت
افسوسْ که آن دِگَر ندارد

می‌گوید دستِ جامْ بَخشَش
ما بِدْهیمَش اگر ندارد

بر وِیْ ریزیم آبِ حیوان
گَر آبْ بر آن جِگَر ندارد

بی بَرگان را دهیم بَرگی
زان بَرگ که شاخِ تَر ندارد

آن‌ها که زِ ما خَبَر ندارند
گویند دُعا اثر ندارد

نزدیک آمد که دیده بَخشیم
آن را که به ما نَظَر ندارد

خاموش که مُشکلاتِ جان را
جُز دستِ خدایْ بَرندارد
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۹۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۹۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.