هوش مصنوعی:
در این متن، شاعر از جدایی دل از خود و گریختن آن به سوی خدا سخن می‌گوید. دل به دلیل گسستن بند عقل، از شاعر دور شده و به سوی خلوت خدا رفته است. شاعر تأکید می‌کند که دل در خانه نیست، بلکه مانند مرغی در هوا پرواز کرده و به سوی پادشاه (خدا) رفته است.
رده سنی:
16+
این متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و معنوی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد. بنابراین، برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب است.
غزل شمارهٔ ۷۲۲
ما مَست شُدیم و دلْ جدا شُد
از ما بِگُریخت تا کجا شُد
چون دید که بَندِ عقل بُگْسَسْت
در حال دِلَم گُریزپا شُد
او جایِ دِگَر نرفته باشد
او جانِبِ خَلْوَتِ خدا شُد
در خانه مَجو که او هَوایی‌ست
او مُرغِ هواست و در هوا شُد
او بازِ سپیدِ پادشاه است
پَرّید به سویِ پادشا شُد
از ما بِگُریخت تا کجا شُد
چون دید که بَندِ عقل بُگْسَسْت
در حال دِلَم گُریزپا شُد
او جایِ دِگَر نرفته باشد
او جانِبِ خَلْوَتِ خدا شُد
در خانه مَجو که او هَوایی‌ست
او مُرغِ هواست و در هوا شُد
او بازِ سپیدِ پادشاه است
پَرّید به سویِ پادشا شُد
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۲۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۲۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
