هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که به جستجوی معشوق حقیقی و درک حقیقت وجودی می‌پردازد. شاعر از نشانه‌های معشوق، زیبایی او، و رازهای جهان هستی سخن می‌گوید و به دنبال درک عمیق‌تری از حقیقت است. او از نقش‌های ظاهری جهان فراتر می‌رود و به دنبال شناخت جان و حقیقت نهفته در پس این صورتهاست.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که برای درک کامل آن، خواننده نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با مفاهیم انتزاعی دارد. این مفاهیم ممکن است برای سنین پایین‌تر قابل درک نباشد.

غزل شمارهٔ ۷۲۷

از دِلْبَرِ ما نشان کِه دارد؟‌
در خانه مَهی نَهانْ کِه دارد؟

بی دیده جَمالِ او کِه بیند؟‌
بیرون زِ جهان جهانْ کِه دارد؟

آن تیر که جانْ شِکارِ آن است‌
بِنْمایْ که آن کَمان کِه دارد؟

در هر طَرَفی یکی نِگاری‌ست‌
صوفی تو نِگَر که آن کِه دارد

این صورتِ خَلْق جُمله نَقْش اند‌
هم جان دانَد که جان کِه دارد

این جُمله گدا و خوشه چین اَند‌
آن دستِ گُهَر فَشان کِه دارد؟

قُلّاب شُدند جُمله عالَم
آخِر خَبَری زِ کان کِه دارد؟

شاد است زمانْ به شَمسِ تبریز‌
آخِر بِنِگَر زمان کِه دارد؟
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۲۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۲۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.