هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی و اخلاقی است که دربارهٔ رحمت الهی و امیدواری برای گنهکاران سخن می‌گوید. در این شعر، مردی که در جستجوی مردان طلبکار است، با صدایی الهی مواجه می‌شود که به او توصیه می‌کند به جای گورستان‌گردی، به دنبال کارهای نیک و رستگاری باشد. شعر تأکید دارد که رحمت خداوند شامل همه می‌شود، حتی گنهکاران، و نور عدل الهی بر همه، از پادشاه تا گدا، می‌تابد. همچنین، این متن بر اهمیت تواضع و دوری از خودبینی تأکید می‌کند.
رده سنی:
15+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که درک آن برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، برخی از واژگان و مضامین آن نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربهٔ زندگی دارد تا به درستی درک شود.
الحکایه و التمثیل
مگر مردی ز مردان طلب کار
بگرد گور مردان گشت بسیار
شبی می‌گشت خوش خوش گرد خاکی
بگوش او رسید آواز پاکی
که تا کی گور مردان را پرستی
بگرد کار مردان گرد و رستی
تو در بیچارگی اول قدم نه
وزان پس سرسوی خوان کرم نه
چو آن خوان کرم را برکشیدند
گنه کاران عاصی در رسیدند
چو خوان را پیش علیون نهادند
سر دربان ز در بیرون نهادند
چو در وان راز در بیرون نهادست
هر آن کس را که باید درگشادست
اگر تو بی‌گناهی گر گنه کار
بخوان بنشین که سلطان می‌دهد بار
چون آن خوان کرم گسترده آمد
همه کردار بد ناکرده آمد
مشو ای عاصی بیچاره نومید
که چون پیدا شود اشراق خورشید
اگر افتد بقصر پادشایی
هم افتد نیز بر کنج گدایی
کسی کو برهنه است امروز در راه
درو به تابد آن خورشید درگاه
چو کار مخلصان آمد خطرناک
گنه کاران برند این گوی چالاک
نبیند مرد خود بین پادشا را
انین المذنبین باید خدا را
درین ره نیست خود بینی خجسته
تنی لاغر دلی باید بخسته
بگرد گور مردان گشت بسیار
شبی می‌گشت خوش خوش گرد خاکی
بگوش او رسید آواز پاکی
که تا کی گور مردان را پرستی
بگرد کار مردان گرد و رستی
تو در بیچارگی اول قدم نه
وزان پس سرسوی خوان کرم نه
چو آن خوان کرم را برکشیدند
گنه کاران عاصی در رسیدند
چو خوان را پیش علیون نهادند
سر دربان ز در بیرون نهادند
چو در وان راز در بیرون نهادست
هر آن کس را که باید درگشادست
اگر تو بی‌گناهی گر گنه کار
بخوان بنشین که سلطان می‌دهد بار
چون آن خوان کرم گسترده آمد
همه کردار بد ناکرده آمد
مشو ای عاصی بیچاره نومید
که چون پیدا شود اشراق خورشید
اگر افتد بقصر پادشایی
هم افتد نیز بر کنج گدایی
کسی کو برهنه است امروز در راه
درو به تابد آن خورشید درگاه
چو کار مخلصان آمد خطرناک
گنه کاران برند این گوی چالاک
نبیند مرد خود بین پادشا را
انین المذنبین باید خدا را
درین ره نیست خود بینی خجسته
تنی لاغر دلی باید بخسته
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۱۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:الحکایه و التمثیل
گوهر بعدی:الحکایه و التمثیل
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
