می‌خُرامَد آفتابِ خوب رویان رَهْ کنید
روی­ها را از جَمالِ خوبِ او چون مَهْ کنید

مُردگانِ کُهنه را رویَش دو صد جان می‌دَهَد
عاشقانِ رَفته را از رویِ او آگَهْ کنید

از کَفِ آن هر دو ساقی چَشم او و لَعْلِ او
هر زمانی میْ خورید و هر زمانی خَهْ کنید

جانِبِ صَحرایِ رویَش طُرفه چاهی گفته اند
قَصدِ آن صَحرا کنید و نِیَّتِ آن چَهْ کنید

نَک نشانِ روشنی در خیمه‌ها تابان شُده­ست
گوشِ اَسْپان را به سویِ خیمه و خَرگَهْ کنید

آستانِ خَرگَهَش شُد کَهْرُبایِ عاشقان
عاشقان لاغَر تَنِ خود را چو بَرگِ کَهْ کنید

در خُمارِ چَشمِ مَستَش چَشم­ها روشن کنید
وَزْ برایِ چَشمِ بَد را ناله و آوَهْ کنید

شاهِ جان­ها شَمسِ تبریزی­ست وین دَمْ آنِ اوست
رُخ بِدو آرید و خود را جُمله ماتِ شَهْ کنید