هوش مصنوعی:
این متن بیانگر احساسات شاعر نسبت به شخصی است که رفتار و خلق و خوی او مانند مار و خارپشت توصیف شده است. شاعر از این که به این شخص نزدیک شده و آسیب دیده ابراز پشیمانی می‌کند و از رفتارهای ناخوشایند و فریبنده او شکایت دارد.
رده سنی:
16+
این متن حاوی مفاهیم عمیق عاطفی و انتقادی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و زبان ادبی قدیمی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.
غزل شمارهٔ ۸۸۹
رویِ تو چون رویِ مار خویِ تو زَهرِ قَدید
ای خُنُک آن را که او رویِ شما را ندید
من شُده مهمانِ تو در چَمَنِ جانِ تو
پایْ پُر از خار شُد دستْ یکی گُل نَچید
ای مَثَلِ خارپُشت گِردِ تو خارِ دُرُشت
خارِ تو ما را بِکُشت مارِ تو ما را گَزید
با تو موافق شُدم با تو مُنافق شُدم
بر دَبِه عاشق شُدم در دَبِه زَیْتِ پَلید
ای خُنُک آن را که او رویِ شما را ندید
من شُده مهمانِ تو در چَمَنِ جانِ تو
پایْ پُر از خار شُد دستْ یکی گُل نَچید
ای مَثَلِ خارپُشت گِردِ تو خارِ دُرُشت
خارِ تو ما را بِکُشت مارِ تو ما را گَزید
با تو موافق شُدم با تو مُنافق شُدم
بر دَبِه عاشق شُدم در دَبِه زَیْتِ پَلید
وزن: مفتعلن فاعلن مفتعلن فاعلن (منسرح مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۸۸۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۸۹۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
