مَها به دل نَظَری کُن که دلْ تو را دارد
که روز و شب به مُراعاتَتْ اِقْتِضا دارد

زِ شادی و زِ فَرَح در جهان نمی‌گُنجَد
که چون تو یارِ دِلارامِ خوشْ لِقا دارد

هَمی‌رَسَد به گَریبانِ آسْمانْ دَستَش
که او چو سایه زِ ماهِ تو مُقْتَدا دارد

به آفتابِ تو آن را که پُشتْ گرم شود
چرا دلیر نباشد؟ حَذَر چرا دارد؟

چرا به پَنجه کَمَرگاهِ کوه را نَکَشَد
کسی که زَاطْلَسِ عشقِ خوشَتْ قَبا دارد

تو خود جَفا نکُنی وَرْ کُنی جَفا بر دل
بِکُن بِکُن که به کِردارِ تو رِضا دارد

چرا نباشد راضی بِدانْ جَفایِ لَطیف
که او طَراوتِ آب و دَمِ صَبا دارد

در آتشِ غمِ تو همچو عودْ عَطّاری‌ست
دلِ شریفْ که او داغِ اَنْبیا دارد

خَمُش خَمُش که سُخن آفرینِ مَعنی بَخش
بُرونِ گفتْ سُخَن‌هایِ جانْ فَزا دارد

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir