هوش مصنوعی:
شاعر در این متن عاشقانه بیان میکند که همواره به یاد معشوق خواهد بود و عشق او را زنده نگه میدارد. او از فراق و درد هجران میگوید، اما در عین حال، این درد را مایه شادی دل خود میداند. شاعر عشق را زادگاه جان خود میداند و تأکید میکند که حتی در نبود عشق تازه، به دنبال آن خواهد گشت. نالههایش را به کوه میسپارد و از غم هجران دادخواهی میکند.
رده سنی:
15+
متن دارای مفاهیم عاشقانه و احساسی عمیق است که درک آن برای کودکان دشوار بوده و مناسب مخاطبان با درک بالاتر از عواطف انسانی است. همچنین، استفاده از استعارهها و اصطلاحات شعری ممکن است برای گروه سنی پایینتر نامفهوم باشد.
غزل شمارهٔ ۲۷۲
دم بدم از تو یاد خواهم کرد
هوش جانرا زیاد خواهم کرد
دستم از وصل چون شود کوتاه
دل بیاد تو شاد خواهم کرد
تا که از خود شود فراموشم
لطف و قهر تو یاد خواهم کرد
هم ز دام فراق خواهم جست
هم شکار مراد خواهم کرد
زاد عقبای جان من عشقست
زاد جان را ز یاد خواهم کرد
دم بدم عشق تازه گر نبود
بچه تحصیل زاد خواهم کرد
ناله را سر بکوه خواهم داد
از غم هجر داد خواهم کرد
فیض را درد عشق میسازد
دل بدین درد شاد خواهم کرد
هوش جانرا زیاد خواهم کرد
دستم از وصل چون شود کوتاه
دل بیاد تو شاد خواهم کرد
تا که از خود شود فراموشم
لطف و قهر تو یاد خواهم کرد
هم ز دام فراق خواهم جست
هم شکار مراد خواهم کرد
زاد عقبای جان من عشقست
زاد جان را ز یاد خواهم کرد
دم بدم عشق تازه گر نبود
بچه تحصیل زاد خواهم کرد
ناله را سر بکوه خواهم داد
از غم هجر داد خواهم کرد
فیض را درد عشق میسازد
دل بدین درد شاد خواهم کرد
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۷۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۷۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.