هوش مصنوعی: این متن عاشقانه و عرفانی، غم و عشق را به عنوان عناصری ضروری و ارزشمند در زندگی توصیف می‌کند. شاعر بیان می‌کند که غم عشق، بهشت اوست و بدون آن، زندگی بی‌معناست. او عشق و درد را به عنوان موهبت‌هایی می‌بیند که روح را صیقل می‌دهند و تنها کسانی که این درد را تجربه کرده‌اند، می‌توانند آن را درک کنند.
رده سنی: 16+ متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، تأکید بر غم و درد به عنوان بخشی جدایی‌ناپذیر از زندگی ممکن است برای سنین پایین‌تر سنگین باشد.

غزل شمارهٔ ۳۰۵

دلی کز دلبری دیوانه باشد
بکیش عاشقان فرزانه باشد

دلی کو از غمی باشد پریشان
کلید عیش را دندانه باشد

غم آمد مایه شادی در این راه
خوشا آندل که غمرا خانه باشد

نخواهم من بهشت و کوثر و حور
بهشت من غم جانانه باشد

خیالش حور و اشکم نهر کوثر
شرابم عشق و دل پیمانه باشد

چو پروازی کنم یا جای گیرم
پر و بالم غم و غم لانه باشد

غم عشقی که پایانی ندارد
دل و جان منش کاشانه باشد

دلم جز درد و غم چیزی نخواهد
چرا خواهد مگر دیوانه باشد

مبادا غم دلی را جز دل من
که جای گنج در ویرانه باشد

اگر جای دگر مسند کند غم
دلم چون آستین خانه باشد

بر من غیر غم افسون وزرقست
بر من غیر عشق افسانه باشد

کسی را کو دمی بی غم سرآید
نباشد آشنا بیگانه باشد

بهر جا هر غمی باشد بهل فیض
که جز جان منش کاشانه باشد
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۰۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۰۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.