هوش مصنوعی: این متن به موضوع عشق و عرفان می‌پردازد و تفاوت بین عشق حقیقی و زندگی مادی را بررسی می‌کند. شاعر بیان می‌کند که عشق واقعی به انسان حیات جاودان می‌بخشد، در حالی که زاهدان و افراد مغرور بدون درک لذت عشق، به سوی نابودی می‌روند. همچنین، اشاره‌ای به داستان موسی و طور سینا دارد و تأکید می‌کند که تنها عشق است که انسان را به حقیقت می‌رساند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و زبان ادبی بالا نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

غزل شمارهٔ ۳۷۵

در سر بوالهوس نگر چون شر و شور میرود
در دل ماست یار دل بر ره دور میرود

در سر چون درا درا نالهٔ عاشقان شنو
قافله خیال بین سوی صدور میرود

عشق بهر که داد جان رست ز خاک و خاکدان
زاهد مرده دل ز گور هم سوی گور میرود

هر که ز عشق یافت جان یافت حیات جاودان
او نه بمیرد ار بمرد زنده بگور می‌رود

نی غلطم کجا چو کور از پی نور حق شتافت
موسی وقت خویش شد جانب طور میرود

هیچ نیافت آنکه او لذت عاشقی نیافت
گر همه در بهشت یا در بر حورد میرود

این دل پختگان عشق جانب حق همی رود
وان دل زاهدان خام سخت صبور میرود

آتش عشق مرد را پخته و سرخ رو کند
خام فسرده را صلا گربه تنور میرود

هست بهر خم فلک باده و نشأه دگر
هرکه نه مست عشق شد مست غرور میرود

فیض چو دل بعشق داد بر سر غصه پا نهاد
شاد شد از سرور باز سوی سرور میرود
وزن: مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن (رجز مثمن مطوی مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۷۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۷۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.