من ببوی خوش تو دلشادم
ور نه از خود گرهی بر بادم

شوم از خویش بهر لحظه خراب
کند آن لطف خفی آبادم

بی نسیمت بردم باد صبا
لطف کن تا نهی بر بادم

ای خوش آندم که مرا یاد کنی
ای که یکدم نروی از یادم

لطف پنهان ز دلم باز مگیر
که درین لطف نهانی زادم

لطف تو گر نبود با غم تو
قهر این غم بکند بنیادم

نرسی گر تو بفریاد دلم
از فلک هم گذرد فریادم

بیستون غمت و تیشهٔ صبر
که تو شیرینی و من فرهادم

کمر بندگیت بست چو فیض
از غم هر دو جهان آزادم