از عشق یار خوشم از حسن یار هم
زان می مدام مستم و زان میگسار هم

او جلوه مینماید و من میروم ز خود
از خویش شکر دارم و از لطف یار هم

هرکس که دید جلوه‌اش از خویش شد تهی
از دست رفت کارش و دستش ز کار هم

یکجلوه کرد و بر دو جهان هر دو مست شد
بیخود ازو زمین و فلک بی‌قرار هم

یکجلوه کرد حسرت ازو صدهزار ماند
آن جلوه را فدا من و چون من هزار هم

زان جلوه است شعله دلهای عاشقان
زان جلوه است داغ دل روزگار هم

زان جلوه است موج هوا و ثبات کوه
زان جلوه است جوش و خروش بحار هم

زان جلوه است تازگی و سبزی چمن
زان جلوه است شور خزان و بهار هم

زان جلوه است ناله و افغان عندلیب
زان جلوه است لطف گل و قهر خار هم

زان جلوه کام فیض برآمد درین جهان
در نشاهٔ که عیش بود پایدار هم

«فیض کاشانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir