هوش مصنوعی: این شعر بیانگر حالتی از سقوط و گمگشتگی انسان در جهان است. شاعر احساس می‌کند که از آسمان به دریا و زمین افتاده و مانند گوهری در دریای سبز گم شده است. او از نادانی نسبت به خود و جهان، بی‌ثمری در زندگی و دوری از دوستان شکایت دارد و از خداوند طلب کمک می‌کند تا از این وضعیت رهایی یابد.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در شعر، مانند سقوط انسان، گمگشتگی، و طلب کمک از خداوند، برای درک و تجربه‌ی نوجوانان و بزرگسالان مناسب است. این مفاهیم نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارند که معمولاً در سنین پایین‌تر وجود ندارد.

غزل شمارهٔ ۶۷۱

ما ز مافوق فلک در بحر و بر افتاده‌ایم
در تک این بحر اخضر چون گهر افتاده‌ایم

جامه نیلی کرده و بر حال ما بگریسته
تا چو اشک این آسمان از نظر افتاده‌ایم

گرچه اسرار دو عالم در دل ما مضمر است
لیک از خود در دو عالم بیخبر افتاده‌ایم

میبرند از نخل عمر ما ثمر گر عالمی
بهر خود در باغ دنیا بی ثمر افتاده‌ایم

هان بیا تا عیب هم پوشیم چون دلق و کلاه
تا بکی در پوستین یکدیگر افتاده‌ایم

بر فلک بنهیم پا پس کاروانرا سر شویم
گرچه در راه خدا بی پا و سر افتاده‌ایم

رو بشهرستان قرب آریم از صحرای بعد
دوستان بهر چه دور از یکدیگر افتاده‌ایم

رهنما ای رهنما و دستگیر ای دستگیر
بی‌دلیل و زاد و مرکب در سفر افتاده‌ایم

فیض را یا رب مدد کن تا بعلیین رسد
چند در سجین بی هر شور و شر افتاده‌ایم
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۷۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۷۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.