هوش مصنوعی: متن بالا یک شعر عرفانی و اخلاقی است که بر اهمیت بندگی خدا، پرهیز از کبر و کینه، تلاش برای یافتن حقیقت، و زنده نگه داشتن عشق و معرفت تأکید دارد. شاعر بیان می‌کند که تنها با گذشتن از خودپرستی و تقویت روحیه بندگی می‌توان به سعادت دنیوی و اخروی دست یافت.
رده سنی: 15+ مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی موجود در متن برای درک و تأمل نیاز به بلوغ فکری دارد. نوجوانان و بزرگسالان بهتر می‌توانند با مضامین این شعر ارتباط برقرار کنند و از آن درس بگیرند.

غزل شمارهٔ ۹۰۶

بکوش ایجان خدا را بنده باشی
برین در همچو خاک افکنده باشی

جهان ظلمت فنا آب حیاتست
بنوش این آب تا پاینده باشی

بجد و جهد میجو تا بیابی
اگر جوینده یابنده باشی

نتابد بر دلت نور هدایت
تو تا از کبر و کین آکنده باشی

ترا رسم خداوندی نزیبد
بزیب بندگی زیبنده باشی

نشاید بندگی با خود پرستی
ز خود تا نگذری کی بنده باشی

ز دیده اشک می افشان و میسوز
که تا چون شمع افروزنده باشی

بدلسوزی و سربازی و خنده
توانی شمع سان پاینده باشی

بآب معرفت گر پروری جان
بمیرد هر دلی تو زنده باشی

ندارد قیمتی جز زنده عشق
بعشق ارزنده ارزنده باشی

هم اینجا در بهشت جاودانی
اگر دلرا ز دنیا کنده باشی

ززیب این جهان گر بر کنی دل
بزیب آنجهان زیبنده باشی

در اینجا گر بحال خود بگرئی
در آنجا در خوشی و خنده باشی

جهانرا جان توانی شد بدانش
چرا از جاهلی خربنده باشی

توانی جواجهٔ کونین گردید
اگر ای فیض حق را بنده باشی
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۹۰۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۹۰۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.