هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که به موضوع گذر از دنیای مادی و رسیدن به عشق و حقیقت الهی می‌پردازد. شاعر از مخاطب می‌خواهد تا با عبور از تعلقات دنیوی، به عشق الهی روی آورد و با پیروی از راهنمایی‌های پیر مغان (نماد عارف و راهنمای معنوی)، به روشنایی و حقیقت دست یابد. در نهایت، وحدت با حق و فنا در عشق الهی را به عنوان هدف نهایی معرفی می‌کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و استفاده از استعاره‌های پیچیده در این متن، برای درک و تجربه‌ی نوجوانان و بزرگسالان مناسب‌تر است. درک این مفاهیم نیاز به بلوغ فکری و آشنایی نسبی با ادبیات عرفانی دارد.

غزل شمارهٔ ۹۳۴

دلا بگذر ز دنیا تا ز عقبی عیش جان بینی
در این عالم بچشم دل بهشت جاودان بینی

چه از دنیا گذر کردی و در عقبی نظر کردی
بیا گامی فراتر نه که اسرار نهان بینی

دو منزل را چه طی کردی سمند عقل پی کردی
بیا با ما به میخانه که تا پیر مغان بینی

بروی پیر ما بنگر که تا چشمت شود روشن
ز دست پیر ساغر گیر تا خود را جوان بینی

چه‌چشمت‌گشت‌ازاو بینا وشد سرمست ازآن صهبا
قدم نه در ره عشاق تا جان جهان بینی

جهانرا جان شوی آنگه شوی اقلیم جانرا سر
شوی از جان جان آگه حقیقت را عیان بینی

شود عرش‌ازبرایت فرش و گردد جسم بهرت جان
شود ظلمت همه نور و زمین را آسمان بینی

شوی در عشق حق فانی بمانی جاودان باقی
چه فیض از ما سوای حق نه این بینی نه آن بینی
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۹۳۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۹۳۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.