هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر به زیبایی و جمال یوسف، خسرو، شیرین و دیگر شخصیت‌ها اشاره می‌کند و از عشق و وصال سخن می‌گوید. شاعر از زیبایی‌های طبیعی مانند ماه و آب نیز برای توصیف عشق استفاده می‌کند و در نهایت به عشق الهی و روحانی اشاره می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه دارد.
غزل شمارهٔ ۱۲۲۸
ای یوسُفِ مَه رویان ای جاه و جَمالَت خوش
ای خُسرو و ای شیرین ای نَقْش و خیالَت خوش
ای چهرهٔ تو مَهْ وَش آب است و دَرو آتش
هم آتشِ تو نادر هم آبِ زُلالَت خوش
ای صورتِ لُطفِ حَق نَقْشِ تو خوش است اَلْحَق
ای نَقْشِ تو روحانی وِیْ نورِ جَلالَت خوش
ای مَستیِ هوش آخِر در مِهرْ بِجوش آخِر
در وَصلْ بِکوش آخِر ای صُبحِ وصالَت خوش
ای روزْ زِ رویِ تو شبْ سایهٔ مویِ تو
چون ماه بَرآ امشب ای طالِع و فالَت خوش
گَر لُطف و وصال آری وَرْ جَور و مُحال آری
آمیخته‌یی با جان ای جَور و مُحالَت خوش
دل گفت مرا روزی سالی گُذَرَد زان مَهْ
جان گفت به گوشِ دل کِی دلْ مَهْ و سالَت خوش
تبریز بِگو آخِر با غَمْزهٔ شَمسُ الدّین
کِی فِتْنهٔ جادویان ای سِحْرِ حَلالَت خوش
ای خُسرو و ای شیرین ای نَقْش و خیالَت خوش
ای چهرهٔ تو مَهْ وَش آب است و دَرو آتش
هم آتشِ تو نادر هم آبِ زُلالَت خوش
ای صورتِ لُطفِ حَق نَقْشِ تو خوش است اَلْحَق
ای نَقْشِ تو روحانی وِیْ نورِ جَلالَت خوش
ای مَستیِ هوش آخِر در مِهرْ بِجوش آخِر
در وَصلْ بِکوش آخِر ای صُبحِ وصالَت خوش
ای روزْ زِ رویِ تو شبْ سایهٔ مویِ تو
چون ماه بَرآ امشب ای طالِع و فالَت خوش
گَر لُطف و وصال آری وَرْ جَور و مُحال آری
آمیخته‌یی با جان ای جَور و مُحالَت خوش
دل گفت مرا روزی سالی گُذَرَد زان مَهْ
جان گفت به گوشِ دل کِی دلْ مَهْ و سالَت خوش
تبریز بِگو آخِر با غَمْزهٔ شَمسُ الدّین
کِی فِتْنهٔ جادویان ای سِحْرِ حَلالَت خوش
وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (هزج مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۲۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۲۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
