ای خواجه تو عاقلانه‌‌‌ می‌باش
چون بی‌خَبَری زِ شورِ اوباش

آن چهره که رَشکِ فَخْرِ فقر است
با ناخُنِ زشتِ خویشْ مَخْراش

آن بُت به خیال دَرنَگُنجَد
بُت‌‌ها به خیالْ خانه مَتْراش

جُمله بُت و بُت پَرَست چون اوست
غیرِ کُل و جُمله چیست جُز لاش

نی فَهم کنند خَلْق این را
نی دَستوری که دَم زَنَم فاش

این ماشْ برنجِ اَحْوَلان است
وَرْنی نه برنج هست و نی ماش

پایان‌‌ها را کجا شِناسَند
چون پوشیده‌‌‌ست رَشکْ روهاش

گَر‌‌‌ می‌دُزدی زِ زندگانْ دُزد
ای دُزدِ کَفَن به شب چو نَبّاش

امّا زِ قَضاست ماتَ مَنْ مات
هم حُکْمِ قَضاست عاشَ مَنْ عاش

خامُش که زِ شبْ خَبَر ندارد
آن کَس که به روز خورْد خَشْخاش

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir