هوش مصنوعی:
این متن از سنایی، شاعر و عارف ایرانی، به مخاطب توصیه می‌کند که به جای وابستگی به دیگران، به خود و توانایی‌های خود تکیه کند. او از مخاطب می‌خواهد که از وابستگی‌های فانی و گذرا دوری کند و به جای آن، به دنبال ارزش‌های پایدار و درونی خود باشد. همچنین، او تأکید می‌کند که باید از فریب‌های دنیوی و دوستان ناباب دوری کرد و هوشیارانه زندگی کرد.
رده سنی:
16+
این متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. نوجوانان و بزرگسالان بهتر می‌توانند با این مفاهیم ارتباط برقرار کنند و از آن بهره‌مند شوند.
غزل شمارهٔ ۱۲۴۴
ای سَنایی گَر نیابی یار یارِ خویش باش
در جهانْ هر مَرد و کاری مَردِ کارِ خویش باش
هر یکی زین کاروان مَر رَخْتِ خود را رَهْ زَنَند
خویشتن را پَسْ نشان و پیشِ بارِ خویش باش
حُسنِ فانی می‌دهند و عشقِ فانی می‌خَرند
زین دو جویِ خُشک بُگْذر جویبارِ خویش باش
می‌کَشَندَت دستْ دست این دوستان تا نیستی
دستْ دُزد از دستشان و دَستیارِ خویش باش
این نِگاران نَقْشِ پَرده‌یْ آن نِگارانِ دِلَند
پَرده را بَردار و دَررو با نِگارِ خویش باش
با نِگارِ خویش باش و خوبِ خوب اَنْدیش باش
از دو عالَم بیش باش و در دیارِ خویش باش
رو مَکُن مَستی از آن خَمْری کَزو زایَد غُرور
غُرّهٔ آن روی بین و هوشیارِ خویش باش
در جهانْ هر مَرد و کاری مَردِ کارِ خویش باش
هر یکی زین کاروان مَر رَخْتِ خود را رَهْ زَنَند
خویشتن را پَسْ نشان و پیشِ بارِ خویش باش
حُسنِ فانی می‌دهند و عشقِ فانی می‌خَرند
زین دو جویِ خُشک بُگْذر جویبارِ خویش باش
می‌کَشَندَت دستْ دست این دوستان تا نیستی
دستْ دُزد از دستشان و دَستیارِ خویش باش
این نِگاران نَقْشِ پَرده‌یْ آن نِگارانِ دِلَند
پَرده را بَردار و دَررو با نِگارِ خویش باش
با نِگارِ خویش باش و خوبِ خوب اَنْدیش باش
از دو عالَم بیش باش و در دیارِ خویش باش
رو مَکُن مَستی از آن خَمْری کَزو زایَد غُرور
غُرّهٔ آن روی بین و هوشیارِ خویش باش
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۴۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۴۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
