ای سَنایی گَر نیابی یار یارِ خویش باش
در جهانْ هر مَرد و کاری مَردِ کارِ خویش باش

هر یکی زین کاروان مَر رَخْتِ خود را رَهْ زَنَند
خویشتن را پَسْ نشان و پیشِ بارِ خویش باش

حُسنِ فانی می‌دهند و عشقِ فانی می‌خَرند
زین دو جویِ خُشک بُگْذر جویبارِ خویش باش

می‌کَشَندَت دستْ دست این دوستان تا نیستی
دستْ دُزد از دستشان و دَستیارِ خویش باش

این نِگاران نَقْشِ پَرده‌یْ آن نِگارانِ دِلَند
پَرده را بَردار و دَررو با نِگارِ خویش باش

با نِگارِ خویش باش و خوبِ خوب اَنْدیش باش
از دو عالَم بیش باش و در دیارِ خویش باش

رو مَکُن مَستی از آن خَمْری کَزو زایَد غُرور
غُرّهٔ آن روی بین و هوشیارِ خویش باش