هوش مصنوعی: این متن یک شعر حماسی و عرفانی است که در آن شاعر به ستایش قدرت و عدالت حاکم زمان خود می‌پردازد. او از مفاهیمی مانند همت، جاه، فتح، و عدالت سخن می‌گوید و همچنین به مضامین عرفانی مانند تجرد، دنیای فانی، و طمع اشاره می‌کند. شاعر از لطف و توجه حاکم به خود ابراز امیدواری می‌کند و آرزوی بقای عمر او را دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و حماسی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی نیاز دارد. همچنین، برخی از واژگان و مفاهیم ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال نامفهوم باشد.

قطعه شمارهٔ ۹۱

ایا شهی که غبار سپاه منصورت
عذار فتح به خط معنبر آراید

سوار همت تو گوی جاه در میدان
ببردی از خم چوگان چرخ بر باید

اگر محاصره آسمان کند رایت
به یک دو ماهش هر نه حصار بگشاید

شهاز گردش گردون شکایتی است مرا
که ذکر آن به چنین حضرتی نمی‌شاید

منم که مریم فکر مسیح خاصیتم
به مدحت تو همه ساله روح می‌زاید

به فر دولت تو همتی است سلمان را
که نور خواستنش ز آفتاب عار می‌آید

اگر به تشنگیش جان به لب رسد حاشا
که پیش بحر به خواهشگری لب آلاید

چو پای صدر کشد در گلیم درویشی
سر تجرد او ترک آسمان ساید

حطام فانی دنیا بدان می‌ارزد
که طوق منت آن گردنی بفرساید

طمع نمی‌کنم و خود چه سود از آن طمعی
که مرد را ببرد آب و نان نیفزاید

توقع است ز لطف توام که بهتر ازین
به حال من نظر التفات فرماید

بقای عمر تو بادا که بنده را به جهان
به غیر عمر تو چیزی دگر نمی‌باید
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:قطعه شمارهٔ ۹۰
گوهر بعدی:قطعه شمارهٔ ۹۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.