هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی، بیانگر احساسات شاعر نسبت به محبوب خود است. او با استفاده از تصاویر زیبایی مانند باغ، گل و بلبل، به توصیف عشق و نیاز خود به محبوب می‌پردازد. شاعر از ضعف و ناتوانی خود سخن می‌گوید و اظهار می‌کند که بدون یاری محبوب، قادر به انجام کاری نیست. در نهایت، او اعلام می‌کند که تنها دارایی او در این جهان، محبوبش است.
رده سنی: 15+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و کنایه‌های ادبی ممکن است برای این گروه سنی قابل‌درک نباشد.

قطعه شمارهٔ ۱۲۷

ای کریمی که چون نسیم سحر
باغ خلق تو را هوا دارم

چون گل و بلبل از عنایت تو
کار با برگ و با نوا دارم

گر به درگه نیامدم دو سه روز
من درین باب عذرها دارم

درد پایی فتاد بر سر من
من سر درد پا کجا دارم

بود در خاطرم که گر روزی
نبود چارپا دو پا دارم

پای نیزم ز دست رفت و کنون
نه دو پای و نه چارپا دارم

اگرم پا نمی‌دهد یاری
که حق نعمتت ادا دارم

بر دعا دارم از برای تو دست
چه کنم دست بر دعا دارم

تو بمان از برای من به جهان
که من اندر جهان تو را دارم
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:قطعه شمارهٔ ۱۲۶
گوهر بعدی:قطعه شمارهٔ ۱۲۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.