هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر از عشق و مستی و لذت‌های زندگی سخن می‌گوید. او از ساقی و شراب و عشق به عنوان نمادهایی برای رسیدن به لذت و رهایی از قید و بندهای دنیوی استفاده می‌کند. شاعر به دنبال رهایی از عقل و منطق و رسیدن به حالتی از مستی و عشق است که در آن حقیقت و لذت با هم آمیخته می‌شوند.
رده سنی:
18+
متن شامل مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، اشاره‌هایی به شراب و مستی وجود دارد که ممکن است برای سنین پایین‌تر مناسب نباشد.
غزل شمارهٔ ۱۳۱۲
فَریفت یارِ شِکَربارِ من مرا به طَریق
که شِعرِ تازه بگو و بگیر جام عَتیق
چه چاره؟ آنچه بگوید بِبایَدَم کردن
چگونه عاق شَوَم با حَیاتِ کان و عَقیق؟
غُلامِ ساقیِ خویشم، شکارِ عشوه او
که سُکرْ لَذَّتِ عیش است و بادهْ نِعْمَ رَفیق
به شبْ مِثالِ چراغند و روزْ چون خورشید
زِ عاشقیّ و زِ مَستی، زِهی گُزیده فَریق
شما و هر چه مُرادِ شماست از بَد و نیک
من و مَنازلِ ساقیّ و جام‌هایِ رَحیق
بیار باده لَعْلی، که در مَعادنِ روح
دَراَفکَند شَرَرَشْ صد هزار جوش و حَریق
رَوا بُود چو تو خورشید و در زمین سایه؟
رَوا بُوَد چو تو ساقیّ و در زمانه مُفیق؟
گُشایْ زانویِ اُشتُر، بِدَر عِقالِ عقول
بِجِه زِ رِقِّ جهانی به جُرعه‌هایِ رَقیق
چو زانویِ شُترِ تو گُشاده شُد زِ عِقال
اگر چه خُفته بُوَد، طایرست در تَحقیق
هَمی‌دَوَد به کُهْ و دشت و بَرّ و بَحْر رَوان
به قَدْرِ عَقلِ تو گفتم، نمی‌کُنم تَعْمیق
کَمالِ عشق در آمیزش‌ست، پیش آیید
به اِخْتِلاط ِمَخَلَّد، چو روغن و چو سَویق
چو اِخْتِلاط کُند خاکْ با حَقایقِ پاک
کُند سُجودِ مُخَلَّد به شُکرِ آن توقیق
که شِعرِ تازه بگو و بگیر جام عَتیق
چه چاره؟ آنچه بگوید بِبایَدَم کردن
چگونه عاق شَوَم با حَیاتِ کان و عَقیق؟
غُلامِ ساقیِ خویشم، شکارِ عشوه او
که سُکرْ لَذَّتِ عیش است و بادهْ نِعْمَ رَفیق
به شبْ مِثالِ چراغند و روزْ چون خورشید
زِ عاشقیّ و زِ مَستی، زِهی گُزیده فَریق
شما و هر چه مُرادِ شماست از بَد و نیک
من و مَنازلِ ساقیّ و جام‌هایِ رَحیق
بیار باده لَعْلی، که در مَعادنِ روح
دَراَفکَند شَرَرَشْ صد هزار جوش و حَریق
رَوا بُود چو تو خورشید و در زمین سایه؟
رَوا بُوَد چو تو ساقیّ و در زمانه مُفیق؟
گُشایْ زانویِ اُشتُر، بِدَر عِقالِ عقول
بِجِه زِ رِقِّ جهانی به جُرعه‌هایِ رَقیق
چو زانویِ شُترِ تو گُشاده شُد زِ عِقال
اگر چه خُفته بُوَد، طایرست در تَحقیق
هَمی‌دَوَد به کُهْ و دشت و بَرّ و بَحْر رَوان
به قَدْرِ عَقلِ تو گفتم، نمی‌کُنم تَعْمیق
کَمالِ عشق در آمیزش‌ست، پیش آیید
به اِخْتِلاط ِمَخَلَّد، چو روغن و چو سَویق
چو اِخْتِلاط کُند خاکْ با حَقایقِ پاک
کُند سُجودِ مُخَلَّد به شُکرِ آن توقیق
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۱۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳۱۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
