هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر از مفاهیمی مانند راستی، وعده‌ها، و حقیقت سخن می‌گوید. او از مخاطب می‌خواهد که راستگو باشد و به وعده‌هایش عمل کند. همچنین، شاعر به فضول بودن و دروغگویی اشاره می‌کند و بیان می‌کند که این رفتارها ارزشی ندارند. در پایان، شاعر از شمس تبریزی یاد می‌کند و از او می‌خواهد که نشانه‌ای از حقیقت را بیان کند.
رده سنی:
15+
این متن شامل مفاهیم عمیق اخلاقی و عرفانی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان زیر 15 سال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از واژه‌ها و مفاهیم پیچیده‌تر مانند عرفان و اخلاقیات نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد که معمولاً در سنین بالاتر دیده می‌شود.
غزل شمارهٔ ۱۳۲۰
اَنْدَرآ با ما، نشان دِهْ راستَک
ماجَرا را در میان نِهْ راستَک
چون کَمانی با من آخِر پیش آ
همچو تیری کَایَد از زِهْ راستَک
ای فُضولی، سو به سو چندین مَجِه
وَرْ جَهی، باری بُرون جِهْ راستَک
دِهْ خدایی نیست جُز تو هیچ کَس
کو بگوید حالِ این دِهْ راستَک
چون تو آدینه نخواهی آمدن
وَعده مان دِهْ روزِ شنبهْ راستَک
در دروغ و مَکْرْ ذوقی هست، لیک
آن نمی‌اَرْزَد، همان بِهْ راستَک
گَر بِدیدی شَمسِ تبریزی بگو
یک نشان با کِهْترین کِهْ راستَک
ماجَرا را در میان نِهْ راستَک
چون کَمانی با من آخِر پیش آ
همچو تیری کَایَد از زِهْ راستَک
ای فُضولی، سو به سو چندین مَجِه
وَرْ جَهی، باری بُرون جِهْ راستَک
دِهْ خدایی نیست جُز تو هیچ کَس
کو بگوید حالِ این دِهْ راستَک
چون تو آدینه نخواهی آمدن
وَعده مان دِهْ روزِ شنبهْ راستَک
در دروغ و مَکْرْ ذوقی هست، لیک
آن نمی‌اَرْزَد، همان بِهْ راستَک
گَر بِدیدی شَمسِ تبریزی بگو
یک نشان با کِهْترین کِهْ راستَک
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۱۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳۲۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
