هوش مصنوعی:
این شعر درباره گذر زمان و تأثیر آن بر جوانی و پیری است. شاعر هشدار می‌دهد که روزگار می‌تواند جوانی و امیدها را به پیری و ناامیدی تبدیل کند. همچنین، او از تغییرات ظاهری مانند سفید شدن موها به عنوان نشانه‌ای از پیری یاد می‌کند و اظهار تأسف می‌کند که زمان موهایش را سفید کرده است.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق فلسفی درباره گذر زمان و پیری ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، این شعر نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد تا بتواند با مضامین آن ارتباط برقرار کند.
موی سپید
رهی بگونه چون لاله برگ غره مباش
که روزگارش چون شنبلید گرداند
گرت به فر جوانی امیدواری هاست
جهان پیر ترا نا امید گرداند
گر از دمیدن موی سپید بر سر خلق
زمانه آیت پیری پدید گرداند
دریغ و درد که مویی نماند بر سر من
که روزگار به پیری سپید گرداند
که روزگارش چون شنبلید گرداند
گرت به فر جوانی امیدواری هاست
جهان پیر ترا نا امید گرداند
گر از دمیدن موی سپید بر سر خلق
زمانه آیت پیری پدید گرداند
دریغ و درد که مویی نماند بر سر من
که روزگار به پیری سپید گرداند
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:ابنای روزگار
گوهر بعدی:سرنوشت
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
