۳۱۶ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۳۶۳

گِچکِنَنْ اُغْلَنْ اُودَیا گُلْگِل
یُول بُلَمَسَّک دَغْدَغَ گَزگِل

ای سَرِ مَستان، ای شَهِ مُقْبِل
مُکْرِم و مُشْفِق، پُر دل و بی‌دل

اُول چِچَگی کِمْ یازِدَه بُلْدُک
کیمْسیه وِرما خَصْمِنا وِرْ گِل

سِلسِله بِنْگَر گَر بِکَشَندَت
جَذبِ الهی، کَردَت مُقْبِل

نَبُوَد این هم بی‌سِر و مَعنی
هر مُتَحَوِّل بی‌زِمُحَوِّل
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۶۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳۶۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.