گِچْکِنَنْ اُغْلَنْ هَیْ بَزَه گَلْگِلْ
دَغْدَن دَغْدا هَیْ گَزَه گَلْگِل

آی بَگی سَنْسِن گُن بَگی سَنْسِن
بی مَزه گَلْمَه بامزه گَلْگِل

لَذَّ لِحِبّی مِنْ حَرَکاتی
اَرْسَلَ کَنْزًا لِلصَّدَقاتِ

خَلَّصَ رُوْحی مِنْ هَفَواتی
اَعْتَقَ قَلْبی مِنْ شَبَکاتی

رفتم آن جا لَنْگانْ لَنْگان
شَربَتْ خوردم پَنْگانْ پَنْگان

دیدم آن جا قومی شَنْگان
گشته زِساغَر خیره و دَنْگان

صورتِ عشقی، صاحِبِ مَخْزَن
شوخِ جهانی رِنْدی و رَه زَن

آتشِ جان را سنگی و آهن
هرکِه نه عاشق، ریشَش بَرکَن

یا رَحَمُوتًا مِنْهُ صَبَوْنا
یا رَهَبُوتًا عَزَّعَلَیْنا

صَدْرُ صَدْورٍ جاءَ اِلَیْنا
بَدْرُ بَدُورٍ باتَ لَدَیْنا

دُنْبِ خَری تو، ای خَرِ مَلْعون
نی کَم گردی، نی شَوی اَفْزون

ای دل و جانَم از کَژیِ تو
وَزْفَن و مَکْرَت، خسته و پُر خون

لاحَ صَباحی، طَیَّبَ حالی
جاءَ رَبیعی، هَبَّ شِمالی

خَصَّبَ غُصْنی، ماءُ زُلالی
اَسْکَرَ قَلْبی، خَمْرُ وِصالِ

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir