هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی و عاشقانه است که از نور و جمال معنوی سخن می‌گوید. شاعر از عشق الهی و تأثیرات آن بر روح و جان انسان صحبت می‌کند و به دنبال کسب نور و هدایت از این عشق است. او از دردها و رنج‌های دنیوی شکایت می‌کند و راه حل آن‌ها را در عشق و نور الهی می‌یابد. همچنین، شاعر به اهمیت بیداری و توجه به زیبایی‌های معنوی اشاره می‌کند و از خواننده می‌خواهد تا از خواب غفلت بیدار شود و به سوی نور حرکت کند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و معنوی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از زبان شعری و استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۱۳۶۵
یا مُنیرَ الْبَدْرِ قَدْ اَوْضَحْتَ بِالْبِلْبالِ بال
بِالْهَوی زَلْزَلْتَنی وَالْعَقْلُ فی الزِّلْزالِ زال
کَمْ اُنادی اُنْظُرونا نَقْتَبِسْ مِنْ نُورِکُمْ؟
قَدْ رَجَعْنا جائبًا مِنْ طُورِ اَنْوارِ الْجَلال
مَنْ رَأَی نُورًا اَنیسًا، یَمْلأ الدُّنْیا هَوّی
لِلسُّری مِنْهُ جَمالٌ لِلْعِدی مِنْهُ مَلال
کُلُّ اَمْرٍ مِنْهُ حَقٌّ، مُسْتَحَقٌّ، نافِذٌ
یَنْفَعُ الْاَمْراضَ طُرًّا، یَنْجَلی مِنْهُ الْکَلال
مَنْ شَکا مِغْلاقَ بابٍ، فَلْیَنَلْ مِفْتاحَهُ
مَنْ شَکا ضُرَّ الظَّمَأْ فَلْیَسْتَقِی الْماءَ الزُّلال
لَیْسَ ذا اَسْماءَ صِفْرٍ باطِلٍ سَمَّیْتُهُ
دَعْوَةُ التَّحْقیقِ حالٌ خُدْعَةُ الدُّنْیا مُحال
حَبَّذا اَسْواقُ اَشْواقٍ رَبَتْ اَرْباحُها
حَبَّذا نُورٌ تَکُونُ الشَّمْسُ فیهِ کَالْهِلال
ما عَلَیْکُمْ، لَوْ سَهَرْتُمْ لَیْلَةً اِلْفَ الْهَوی
رُبَّما تَلْقَونَ ضَیْفًا تَعْرِفوا لَیْلَ الرِّحال
یا مُحِبًّا قُمْ تَنادَمْ، فَالْمُحِبُّ لا یَنامْ
یا نَعُوسًا قَمْ، تَفَرَّجْ حُسْنَ رَبّاتِ الْحِجال
دولَتَش همسایه شُد، همسایگان را مُژده شو
مُرغِ جان‌ها را بِبَخشَد کَرّو فَرَّش، پَرّو بال
بِالْهَوی زَلْزَلْتَنی وَالْعَقْلُ فی الزِّلْزالِ زال
کَمْ اُنادی اُنْظُرونا نَقْتَبِسْ مِنْ نُورِکُمْ؟
قَدْ رَجَعْنا جائبًا مِنْ طُورِ اَنْوارِ الْجَلال
مَنْ رَأَی نُورًا اَنیسًا، یَمْلأ الدُّنْیا هَوّی
لِلسُّری مِنْهُ جَمالٌ لِلْعِدی مِنْهُ مَلال
کُلُّ اَمْرٍ مِنْهُ حَقٌّ، مُسْتَحَقٌّ، نافِذٌ
یَنْفَعُ الْاَمْراضَ طُرًّا، یَنْجَلی مِنْهُ الْکَلال
مَنْ شَکا مِغْلاقَ بابٍ، فَلْیَنَلْ مِفْتاحَهُ
مَنْ شَکا ضُرَّ الظَّمَأْ فَلْیَسْتَقِی الْماءَ الزُّلال
لَیْسَ ذا اَسْماءَ صِفْرٍ باطِلٍ سَمَّیْتُهُ
دَعْوَةُ التَّحْقیقِ حالٌ خُدْعَةُ الدُّنْیا مُحال
حَبَّذا اَسْواقُ اَشْواقٍ رَبَتْ اَرْباحُها
حَبَّذا نُورٌ تَکُونُ الشَّمْسُ فیهِ کَالْهِلال
ما عَلَیْکُمْ، لَوْ سَهَرْتُمْ لَیْلَةً اِلْفَ الْهَوی
رُبَّما تَلْقَونَ ضَیْفًا تَعْرِفوا لَیْلَ الرِّحال
یا مُحِبًّا قُمْ تَنادَمْ، فَالْمُحِبُّ لا یَنامْ
یا نَعُوسًا قَمْ، تَفَرَّجْ حُسْنَ رَبّاتِ الْحِجال
دولَتَش همسایه شُد، همسایگان را مُژده شو
مُرغِ جان‌ها را بِبَخشَد کَرّو فَرَّش، پَرّو بال
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۶۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳۶۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
