هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر از عشق الهی و وحدت با معشوق حقیقی سخن می‌گوید. او از رهایی از تعلقات دنیوی، رسیدن به کمال معنوی و وحدت با خداوند صحبت می‌کند. شاعر خود را در جایگاه عاشقی می‌بیند که به یاری معشوق نیاز ندارد، بلکه خود را بخشی از او می‌داند. او از عشق به عنوان نیرویی یاد می‌کند که او را از هر چیزی جز معشوق بیزار می‌کند و به او آرامش و سعادت می‌بخشد.
رده سنی:
18+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند وحدت وجود و عشق الهی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده و ناملموس باشد.
غزل شمارهٔ ۱۳۷۶
کاری ندارد این جهان، تا چند گِل کاری کُنم؟
حاجَت ندارد یارِ من، تا که مَنَش یاری کُنم
من خاکِ تیره نیستم، تا بادْ بر بادَم دَهَد
من چَرخِ اَزْرَق نیستم، تا خِرقه زَنگاری کُنم
دُکّان چرا گیرم چو او بازار و دُکّانَم بُوَد؟
سُلطانِ جانَم، پس چرا چون بنده جانْداری کُنم؟
دُکّانِ خود ویران کُنم، دُکّانِ من سودایِ او
چون کانِ لَعْلی یافتم، من چون دُکانداری کُنم؟
چون سَرشِکَسته نیستم، سَر را چرا بَندَم؟ بگو
چون من طَبیبِ عالَمَم، بَهرِ چه بیماری کُنم؟
چون بُلبُلم در باغِ دل، نَنگ است اگر جُغدی کُنم
چون گُلْبُنم در گُلْشَنش، حیف است اگر خاری کُنم
چون گشته‌اَم نزدیکِ شَهْ، از ناکَسان دوری کُنم
چون خویشِ عشقِ او شُدم، از خویشْ بیزاری کُنم
زَنجیر بر دَستَم نَهَد، گَر دست بر کاری نَهَم
در خُنْبِ میْ غَرقَم کُند، گَر قَصدِ هُشیاری کُنم
ای خواجه من جامِ میْ اَم، چون سینه را غمگین کُنم؟
شمع و چراغِ خانه ام، چون خانه را تاری کُنم؟
یک شب به مهمانِ من آ، تا قُرصِ مَهْ پیشَت کَشَم
دلْ را به پیشِ من بِنِه، تا لُطف و دِلْداری کُنم
در عشق اگر بی‌جان شَوی، جان و جهانَت من بَسَم
گر دُزدْ دَستارَت بَرَد، من رَسمِ دَستاری کُنم
دل را مَنِه بر دیگری، چون من نیابی گوهری
آسان دَرآ و غَم مَخور، تا مَنْت غَم خواری کُنم
اَخْرَجْتُ نَفَسی عَنْ کَسَلْ، طَهَّرْتُ روحی عَنْ فَشَلْ
لا مَوْتَ اِلّا بِالْاَجَلْ، بر مرگْ سالاری کُنم
شُکْری عَلی لَذْاتِها، صَبْری عَلی آفاتِها
یا ساقیی قُمْ‌هاتِها، تا عیش و خَمّاری کُنم
اَلْخَمْرُ ما خَمَّرْتُهُ، وَالْعَیْشُ ما باشَرْتُهُ
پُخته‌ست انگورم، چرا من غوره اَفْشاری کُنم؟
ای مُطربِ صاحِبْ نَظَر، این پَرده می‌زَن تا سَحَر
تا زنده باشم زنده سَر، تا چند مُرداری کُنم؟
پِنْدار کِامْشب شبْ پَری، یا در کِنارِ دِلْبَری
بی خواب شو هَمچون پَری، تا من پَری داری کُنم
قَدْ شَیَّدُوا اَرْکانَنا وَاسْتَوْضَحُوا بُرْهانَنا
حَمْدًا عَلی سُلْطانِنا، شیرم، چه کَفتاری کُنم؟
جاءَ الصَّفا زالَ الْحَزَنْ، شُکْرًا لِوَهّابِ الْمِنَن
ای مُشتری، زانو بِزَن، تا من خریداری کُنم
زان از بِگَه دَف می‌زَنَم، زیرا عروسی می‌کُنم
آتش زَنَم اَنْدَر تُتُق، تا چند سَتّاری کُنم؟
زین آسْمانِ چون تُتُق، من گوشه گیرم چون اُفُق
ذوالْعَرش را گردم قُنُق، بر مُلْکْ جَبّاری کُنم
اَلدّارُ مَنْ لا دارَلَهْ، وَالْمالُ مَنْ لا مالَ لَهْ
خامُش اگر خامُش کُنی، بَهرِ تو گُفتاری کُنم
با شَمسِ تبریزی اگر هم خو و هم اِسْتاره اَم
چون شَمس اَنْدَر شش جِهَت، باید که اَنْواری کُنم
حاجَت ندارد یارِ من، تا که مَنَش یاری کُنم
من خاکِ تیره نیستم، تا بادْ بر بادَم دَهَد
من چَرخِ اَزْرَق نیستم، تا خِرقه زَنگاری کُنم
دُکّان چرا گیرم چو او بازار و دُکّانَم بُوَد؟
سُلطانِ جانَم، پس چرا چون بنده جانْداری کُنم؟
دُکّانِ خود ویران کُنم، دُکّانِ من سودایِ او
چون کانِ لَعْلی یافتم، من چون دُکانداری کُنم؟
چون سَرشِکَسته نیستم، سَر را چرا بَندَم؟ بگو
چون من طَبیبِ عالَمَم، بَهرِ چه بیماری کُنم؟
چون بُلبُلم در باغِ دل، نَنگ است اگر جُغدی کُنم
چون گُلْبُنم در گُلْشَنش، حیف است اگر خاری کُنم
چون گشته‌اَم نزدیکِ شَهْ، از ناکَسان دوری کُنم
چون خویشِ عشقِ او شُدم، از خویشْ بیزاری کُنم
زَنجیر بر دَستَم نَهَد، گَر دست بر کاری نَهَم
در خُنْبِ میْ غَرقَم کُند، گَر قَصدِ هُشیاری کُنم
ای خواجه من جامِ میْ اَم، چون سینه را غمگین کُنم؟
شمع و چراغِ خانه ام، چون خانه را تاری کُنم؟
یک شب به مهمانِ من آ، تا قُرصِ مَهْ پیشَت کَشَم
دلْ را به پیشِ من بِنِه، تا لُطف و دِلْداری کُنم
در عشق اگر بی‌جان شَوی، جان و جهانَت من بَسَم
گر دُزدْ دَستارَت بَرَد، من رَسمِ دَستاری کُنم
دل را مَنِه بر دیگری، چون من نیابی گوهری
آسان دَرآ و غَم مَخور، تا مَنْت غَم خواری کُنم
اَخْرَجْتُ نَفَسی عَنْ کَسَلْ، طَهَّرْتُ روحی عَنْ فَشَلْ
لا مَوْتَ اِلّا بِالْاَجَلْ، بر مرگْ سالاری کُنم
شُکْری عَلی لَذْاتِها، صَبْری عَلی آفاتِها
یا ساقیی قُمْ‌هاتِها، تا عیش و خَمّاری کُنم
اَلْخَمْرُ ما خَمَّرْتُهُ، وَالْعَیْشُ ما باشَرْتُهُ
پُخته‌ست انگورم، چرا من غوره اَفْشاری کُنم؟
ای مُطربِ صاحِبْ نَظَر، این پَرده می‌زَن تا سَحَر
تا زنده باشم زنده سَر، تا چند مُرداری کُنم؟
پِنْدار کِامْشب شبْ پَری، یا در کِنارِ دِلْبَری
بی خواب شو هَمچون پَری، تا من پَری داری کُنم
قَدْ شَیَّدُوا اَرْکانَنا وَاسْتَوْضَحُوا بُرْهانَنا
حَمْدًا عَلی سُلْطانِنا، شیرم، چه کَفتاری کُنم؟
جاءَ الصَّفا زالَ الْحَزَنْ، شُکْرًا لِوَهّابِ الْمِنَن
ای مُشتری، زانو بِزَن، تا من خریداری کُنم
زان از بِگَه دَف می‌زَنَم، زیرا عروسی می‌کُنم
آتش زَنَم اَنْدَر تُتُق، تا چند سَتّاری کُنم؟
زین آسْمانِ چون تُتُق، من گوشه گیرم چون اُفُق
ذوالْعَرش را گردم قُنُق، بر مُلْکْ جَبّاری کُنم
اَلدّارُ مَنْ لا دارَلَهْ، وَالْمالُ مَنْ لا مالَ لَهْ
خامُش اگر خامُش کُنی، بَهرِ تو گُفتاری کُنم
با شَمسِ تبریزی اگر هم خو و هم اِسْتاره اَم
چون شَمس اَنْدَر شش جِهَت، باید که اَنْواری کُنم
وزن: مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن (رجز مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۲۳
۱۰۸۴
حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۷۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳۷۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
